“Ik voel me net een robot.”
Het raakte me. Want het was niet de eerste keer dat ik die woorden hoorde.
Een getalenteerde professional, volledig uitgeput. Alles op wilskracht. Zijn eigen ideeën lagen op de plank te verstoffen.
Waarom?
Niet door een controlerende baas. Maar door een gebrek aan ruimte. Of preciezer: het niet nemen van die ruimte.
🙇♂️ Hoe komt dat?
We zijn gewend te voldoen. Aan targets. Aan verwachtingen. Aan een onuitgesproken norm van 'druk-druk-druk'.
Zonder dat we nog checken wat wíj belangrijk vinden.
Volgens de zelfdeterminatie-theorie is autonomie – naast verbondenheid en competentie – een psychologische basisbehoefte. Wordt die niet gevoed, dan lopen we langzaam leeg.
Niet ineens. Maar sluipend.
🌱 Hoe doorbreek je dat patroon?
Voor mij begon het bij bewustzijn. Het besef: het hoeft niet harder. Het mag zachter.
Ik leerde mijn grenzen serieus nemen. Niet als ‘grens’ naar anderen, maar als zorg voor mezelf.
Nu heb ik een mentor, Francisca Schroer. Zij helpt me contact te maken met wat klopt – in mij.
Sindsdien neem ik regie. Niet vanuit controle, maar vanuit vertrouwen.
Niet meer alleen sturen op 'moeten'. Maar op wat écht betekenisvol is.
🎯 Praktisch voor leiders:
Laat niet alleen ruimte, maar nodig actief uit tot eigenaarschap.
Start je overleg eens met: “Wat heb jij vandaag nodig om effectief te zijn?”
Vier keuzes waarin iemand zichzelf serieus neemt – ook als dat ongemakkelijk voelt.
👉 Waar voel jij nog te weinig autonomie?
👉 Wat zou er veranderen als je daar een klein stapje zet, richting jezelf?
